آیا یوونتوس خیلی قوی است و یا سری آ بیش از حد ضعیف است؟
 |
بسیاری از خود می پرسند که آیا یوونتوس واقعا یک تیم فوق العاده است و یا سری آ اینقدر ضعیف است که تیمی که در اواسط اکتبر در رده ی چهاردهم بود، حالا در آستانه ی قهرمانی در لیگ است و 9 امتیاز هم از تیم دوم، ناپولی، برتری دارد. اما شاید واقعا هیچ کس نداند که حقیقت چیست.
از لحاظ تاکتیکی، ایتالیا هنوز هم لیگ سختی محسوب می شود. بهترین مربیان، از کلودیو رانیری که در حال حاضر صدر تشین لیگ برتر جزیره است تا لوییز انریکه که سکان دار بارسلونای شکوهمند محسوب می شود، همه در سری آ به مشکل خوردند. تیم های حریف تا 6 بار در یک بازی چینش و نفراتشان را عوض می کنند تا دست بالا را بگیرند و مهاجمان برای عبور از این خطوط دفاعی مستحکم باید دو برابر بیشتر تلاش کنند. علتی وجود دارد که مربیان ایتالیایی این همه در لیگ های دیگر موفق عمل می کنند. به قول رانیری: «شغل ایتالیایی از همه ی شغل های دنیا سخت تر است. وقتی در ایتالیا خوب کار کنید، همه جا می توانید خوب باشید.»
با توجه به مشکلات مالی، باشگاه ها نمی توانند بازیکنان ثابت شده بخرند و یا از لحاظ اقتصادی رقابت کنند، به همین خاطر سرزمین چکمه به خانه ی نوآوران تبدیل شده است. تیم های بیشتر و بیشتری به استعدادیاب های متخصص، علم ورزش و یافتن تعادل تاکتیکی مناسب اعتماد می کنند.
این احتمالا همان علتی است که ماسیمیلیانو آلگری که با حذف تیمش از لیگ قهرمانان کنار نیامده و به همین علت از مدیران خواسته که تیم را بهبود ببخشند. تیمی که تمام رکورد ها و موانع را در لیگ ایتالیا شکسته است اما برابر بایرن مونیخ 6 گل دریافت کرد و با دوم شدن در مرحله ی گروهی خودشان را ناامید کردند و تسلیم خودکم بینی هایشان شدند.
هیچ شکی وجود ندارد که یوونتوس هنوز چیزهای زیادی باید بیاموزد. در لیگ تیم هایی چون پالرمو و امپولی وجود دارند که به یوونتوس اجازه می دهند علی رغم عملکرد زیر حد متوسطش بازی ها را ببرد اما لیگ قهرمانان به شما امان نمی دهد. تیم هایی که در چنین صحنه ی قدرتمندی به میدان می روند باید خمیره ی واقعیشان را به نمایش بگذارند و در تمام مدت در بالاترین سطح ممکن عمل کنند.
مسیر تا حدودی آسان تر آنها تا قبل از نیمه نهایی فصل قبل به یوونتوس این فرصت را داد که احساس اعتماد به نفس کند و در دو بازی رفت و برگشت برابر رئال مادرید خارق العاده باشد و البته بعدش تسلیم بارسلونا در فینال شد. شاید اگر آنها در نیمه ی اول هم با همان اراده ی نیمه ی دوم بازی می کردند می توانستند سه گانه را ببرند. متاسفانه این اتفاق نیفتاد و وقتی زمان مواجه با یک تیم بزرگ دیگر در این فصل رسید، یووه در دو نیمه برابر بایرنی که علی رغم قدرت فراوانش نقاط ضعف زیادی داشت، منفعل ظاهر شد.
با این همه یوونتوس برای شکست این فصلش قطعا بهانه هایی دارد. تیم در تابستان دچار انقلاب شد و داورها هم به هیچ عنوان با آنها مهربان نبودند. انها به یک برد فوق العاده بسیار نزدیک شدند ― و در نهایت در وقت اضافه به بایرن مونیخ باختند ― اما حقیقت این است که آنها مقاومت نکردند. نتوانستند صعود کنند و این واقعیت دقیقا باید در بازیکنان یوونتوس که به دنبال افتخارند طنین افکن شود. اگر یوونتوس واقعا خودش را تیمی بزرگ فرض می کند، پس در هر بازی باید مثل باشگاه بزرگ بازی کند و همواره به دنبال پیروزی باشد.
این دلیلی است که آلگری از مردانش می خواهد که بازی های باقی مانده اشان در سری ا را با شدتی فوق العاده بازی کنند و سختکوشانه به دنبال پیروزی باشند. او می ترسد که اگر تیمش بدون فشار اوردن به خود و با ارائه ی یک بازی دست دوم همه ی بازی ها را در لیگ ببرد، برابر تیم های بزرگ که مجبور است با کیفیت دست اول بازی کند به مشکل بخورد. به هر حال پاریس سن ژرمن دقیقا همین مشکل را داشت و به منچستر سیتی باخت.
البته این به هیچ عنوان ارزش های بانوی پیر را زیر سوال نمی بریم، آنها این حق را داشتند که با سطح دلخواهشان بازی کنند، با توجه به تمام سخت کوشی هایی که برای نوار پیروزی فوق العاده شان متحمل شدند. با این حال، پیشرفت کردن هیچ آسیبی به شما نمی رساند. یوونتوس باید در نظر بگیرد که انتهای فصل فرصتی برای رشد است. با نمایش تمام پتانسیلشان در چند بازی باقی مانده می توانند از این هم پخته تر شوند.
مینا روزکی ، ESPNFC
